Caffeine Lover [junseob]

ข้อมูลเบื้องต้น

Caffeine Lover  [junseob]  

 

อะโหลๆ เทสๆ  >< สวัสดีรีดเดอร์ทุดคนคุยกันก่อนน้า
อันฟิิคเรื่องนี้เป็นฟิควาย ชาย+ชาย ไม่ใช่แนว out ไปได้เบยน้า -w-
คู่ของเรื่องนี้ก็ไม่ต้องพูดกันมากแป้งเป็นสวกคู่นี้อยู่แล้ว 'จุนซอบ'นี่เอง
ตรงชื่อเรื่องก็บอกไปแล้วเนอะ  ^_<

มันเป็นฟิคสั้นที่เกิดจากความกัดดันเล็กน้อยของแป้งเอง
เดี๋ยวตอนอ่านจบจะเข้าใจ
ว่ามันเกิดจากอะไร 555555'

- อีกนิดแป้งนี่เป็นคนที่ชอบมากกับการเรียกนุ้งโยว่า "ตัวเล็ก"
มันดูอบอุ่นละมุนสุดๆ >< จึงเป็นที่มาว่าแป้งจะใช้ตลอดเรื่องเบย

 

    

 

 

 

 

แป้งไม่ได้คลั่งเม้นอะไรมากมายหรอกน่า -..- #หราาา
ก็แค่อยากรู้ว่ามันเป็นยังไงบ้าง ตัวเองแต่งดีรึยัง
อะไรอย่างนี้ เม้นๆ หน่อยนะ จุ๊บ ♥

=มันมีการต่อรองอยู่ข้างล่าง คึคึ -w- 

เพื่อความฟินควรเสพนี่สักเล็กน้อย 

Thank you 


© Tenpoints!

เนื้อเรื่อง

“ตัวเล็กครับบบบบบ” เสียงเรียกต่ำๆ แต่เต็มไปด้วยความสุขของชายคนหนึ่งดังขึ้นทันทีที่เดินมาถึงคอนโดหรูใจกลางเมือง เขาเอื้อมมือไปเปิดลูกบิดประตูทันที และภาพที่ปรากฏก็ทำให้ชายหนุ่มที่มีแววตาออกจะดุดันเสียหน่อยมีรอยยิ้มที่สดใสอย่างที่สุด

กับภาพชายหนุ่มตัวน้อยที่กำลังนอนหลับสบายอยู่บนโซฟาทั้งๆที่ยังใส่ชุดสูท ใบหน้าราวกับเด็กน้อยที่สาวๆหลงใหล รอยยิ้มที่ทำให้คนที่มองแทบละลาย ตาคู่สวยที่ถ้าหากโดนสบเข้าเต็มๆเป็นอันต้องต้องมนต์ ใช่แล้วชายหนุ่มตัวเล็กคนนี้คือยังโยซอบ นักร้องชื่อดังนี่เอง
 

“ทำไมไม่เปลี่ยนเสื้อก่อนกลับบ้านล่ะเนี่ย” ชายร่างสูงที่เพิ่งมาถึงเมื่อครู่เดินมาลูบแก้มขาวของคนตัวเล็กที่นอนอยู่

“หือ ออออ” ร่างเล็กที่นอนอยู่ค่อยๆปรือตามองคนตรงหน้า แล้วก็ระบายยิ้มสดใสออกมาทันที

ร่างสูงเพียงยิ้มตอบแล้วเอาเสื้อกันหนาวของตนเองไปวางไว้บนโต๊ะเตี้ยหน้าโซฟาตัวยาว

“จุนฮยองอ่า หิวอ่ะ” โยซอบลุกขึ้นนั่งแล้วส่งสายตาอ้อนคนตัวสูงกว่าที่ตอนนี้กำลังทรุดตัวนั่งข้างๆเขา

“ตื่นมาก็จะกินเลยหรอ หื้ม?” จุนฮยองพูดแล้วยิ้มน้อยๆ

“อื้อ หิวอ่ะ อ่อวันนี้เค้าได้ที่หนึ่งมาอีกแล้วน้า” โยซอบพูดแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อวดซิงเกิ้ลใหม่ของตนเองที่เพิ่งคว้ารางวัลหนึ่งมาเป็นสามสัปดาห์แล้ว

“เก่งมากเลยๆ” ไม่พูดเปล่าจุนฮยองยังยกมือมายีผมคนตรงหน้า

“ก็เพราะได้จุนฮยองของตัวเล็กแต่งให้แหละ”

“งั้นก็เก่งกันทั้งคู่เลยเนอะ”

“ใช่เลย อื้อ จุนฮยองไปหาข้าวให้เค้ากินเร็ววววว” ว่าแล้วก็ลุกยืนเต็มความสูงแล้วดึงแขนคนตัวสูงที่นั่งอยู่ให้ลุกตาม แล้วจุนฮยองก็ลุกตามอย่างว่าง่าย

ทั้งคู่เดินมาไม่กี่ก้าวก็ถึงตัวห้องครัวของคอนโดใช่ว่าจะเป็นคอนโดแคบๆแต่ว่าตัวห้องครัวมันไม่ไกลกับส่วนที่เอาไว้รับแขกของห้องต่างหาก

บริเวณโดยรอบห้องครัวเน้นโทนสีดำตามที่คนที่ทำอาหารประจำคอนโดชอบก็คือจุนฮยองนั่นเอง ในส่วนต่างๆภาพในคอนนี้ก็ตกลงกันตามความชอบของทั้งสองคนคือ ส่วนห้องครัว ห้องทำงาน จะเน้นโทนสีดำ เพราะเป็นห้องที่จุนฮยองใช้บ่อย ส่วนในห้องน้ำ และห้องนอนจะเป็นแนวสีขาวตามที่โยซอบชอบ ส่วนอื่นๆที่นอกเหนือจากนี้จะเป็นการผสมผสานกันอย่างลงตัวของสีขาวและสีดำ

“โยซอบอยากกินอะไร?” จุนฮยองที่ตอนนี้ประจำตำแหน่งหน้าเตาแก๊สเอ่ยถามอีกคนที่ไม่ทันไรก็นั่งลงตรงโต๊ะกินข้าวซะแล้ว

“ตอนนี้เหนื่อยๆขออะไรก็ได้ที่เสร็จเร็วๆอ่ะ”

“งั้นขอกำลังใจหน่อยซิครับตัวเล็ก” จุนฮยองพูดแล้วทำแก้มพองลมทันที และเป็นที่รู้กันว่าต้องหอมแก้มแน่ๆ โยซอบจึงค่อยๆลุกจากเก้าอี้แล้วตรงเข้าจุ๊บแก้มอีกคนเร็วๆ

...ถึงตอนนี้จะเป็นแฟนกันแต่ตอนนั้นก็กัดกันมาแทบตาย มันก็เขินบ้างดิ...

“ไปอาบน้ำนะ” ว่าแล้วก็วิ่งดุ๊กๆไปเข้าห้องน้ำ ไม่ยอมสบตาอีกคนที่ยืนยิ้มแก้มแทบแตกอยู่

...น่ารักจริงๆเลย...

ไม่กี่นาทีต่อมาอาหารฝีมือยงจุนฮยอง แร็พเปอร์สุดเท่ห์ของเกาหลีก็มาวางอยู่ตรงโต๊ะอาหารเรียบร้อยแล้ว บนโต๊ะมีอาหารง่ายๆ ง่ายจริงๆ เสร็จเร็วด้วยนะ นั่นก็คือ ข้าวผัดกิมจิ

จุนฮยองค่อยๆเดินมาตรงประตูห้องน้ำที่คนตัวเล็กเข้ามาแล้วกว่าครึ่งชั่วโมงแต่ก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะออกมา

“ตัวเล็ก ข้าวเสร็จแล้วนะออกมากินได้แล้ว” จุนฮยองเคาะประตูห้องน้ำเรียกเบาๆ

“โอเคๆ เดี๋ยวออกไปแล้ว รอแปบนะ” โยซอบตะโกนบอกแล้วเสียงน้ำในห้องน้ำก็เงียบลงไป จุนฮยองเพียงแค่ระบายยิ้มออกมา

“จะ..จุนฮยองอ่า” โยซอบที่เดินออกมาคาอยู่ที่ประตูอยู่ๆก็หยุดเรียกชื่อคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า พร้อมสภาพที่เนื้อตัวมีแค่ผ้าคลุมอาบน้ำสีขาวตัวเดียว

“หื้ม?” จุนฮยองเลิกคิ้วถาม

“เค้าจะไปแต่งตัว จุนฮยองไปที่อื่นก่อนดิ” โยซอบบ่นพึมพำกับตัวเองแล้วก้มหน้างุดงุด ทำให้ร่างสูงที่ยืนมองอยู่กลั้นยิ้มแทบตาย

“อายหรอ?” จุนฮยองพูดไปกลั้นขำไป

“เปล่า ก็ไม่ได้อายอะไรแต่รู้สึกแปลกๆ” โยซอบยังคงพึมพำๆตอนนี้แก้มมันเริ่มขึ้นสีเป็นมะเขือเทศสุกแล้ว

“กว่านี้...ก็เห็นกันมาประจำ” จุนฮยองพูดแล้วขยับหน้าไปใกล้โยซอบอีกนิด จนโยซอบเริ่มถอยไปจนชนประตูห้องน้ำ

“บะ..บ้า มันคนล่ะเรื่องกัน” โยซอบยังคงก้มหน้าจนคางชิดอกอยู่อย่างนั้น หน้าก็แดงลามมาถึงหู มันช่างเชิญชวนให้ ยงจุนฮยอง คนนี้แกล้งจริงๆ

“จุนฮยองอ่า อะ..ออกไปน้า เค้าจะไปเปลี่ยนเสื้อแล้วไปกินข้าวเค้าหิว เค้าหิวๆ” โยซอบหลังจากใช้การเงียบไม่พูดอะไรมาเข้าต่อสู้แต่ก็แพ้เลยใช้การอ้อนพร้อมสบตาในระยะประชิดใส่คนชอบแกล้งแทน

...หึหึ จะแกล้งยังโยซอบหรอ เร็วเกินไปแล้วห้อยเอ้ย...

“อืม ก็ได้ๆ” จุนฮยองไม่ขัดเพียงแค่หัวเราะแล้วเดินจากมา ถึงแม้ว่าการย้ายมาอยู่ด้วยกันจะเป็นเวลาเพียงแค่สามเดือนเท่านั้น แต่ว่าทั้งสองก็กัดจิก รัก ทะเลาะกันมานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว

ใช้เวลาไม่นานร่างเล็กของโยซอบในชุดนอนสีชมพูลายลูกหมีก็มานั่งข้างๆร่างสูงของจุนฮยองตรงโต๊ะกินข้าวเป็นที่เรียบร้อย

“กินข้าวกันๆ” ว่าแล้วโยซอบก็ตักข้าวผัดกิมจิฝีมือคนรักเข้าปากอย่างรวดเร็ว

“เดี๋ยวติดคอนะ ฮ่า ๆ ๆ” จุนฮยองพูดแล้วจ้องตาอีกคนพร้อมกับตักข้าวผัดเข้าปากช้าๆ

“เค้าไม่ได้กินเร็วนะ จุนฮยองอ่ากินช้าเอง” แล้วก็ตักเข้าปากอีกคำ แล้วก็ อีกคำ จนคนมองแทบอดอมยิ้มไม่ได้

...อยู่กับนายมันมีแต่ความสุขจริงๆนะ...

ใช้เวลาเพียงไม่นานข้าวผัดกิมจิสุดอร่อยก็หมดเกลี้ยงจากจานใหญ่ๆด้วยฝีมือชายหนุ่มสองคนที่นั่งกินไปก็คุยกันไป หยอดกันไป ล้อกันน่ารักน่าชังที่สุด

“ไปล้างจานกันป่ะ” จุนฮยองพูดแล้วก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

“ขี้เกียจจังเลยยยยย” พูดแล้วเบะปากเล็กน้อยเพิ่มคะแนนสงสาร แต่

“ไม่ต้องเลย มาล้างจานด้วยกันเลยตัวเล็ก”   ว่าแล้วก็ดึงแขนอีกคนขึ้น

“งื้อออออออ ไม่อาววววววววว” ไม่ว่าเปล่ามือเล็กยังเกาะโต๊ะกินข้าวไว้แน่น

“อ่ะ งั้นก็ได้” แต่แล้วก็ต้องยอมแพ้กับท่าทางขี้เกียจซะเต็มประดาแบบนั้น

“เย้ จุนฮยองอ่าของเค้าน่ารักที่สุดเลย” แล้วก็ยิ้มแป้น

...แทบละลายแล้วคร้าบมายออกซิเจน...

แล้วจุนฮยองก็ไปล้างจานส่วนเจ้าตัวเล็กก็ขอไปอัพเดทข่าวสารผ่านทางโลกออนไลน์ในห้องนอน

“ตัวเล็ก อ่านอะไรอยู่ยิ้มแก้มแทบแตก” จุนฮยองเอ่ยทักคนรักของตนทันทีที่ออกจากห้องน้ำมาด้วยผ้าขนหนูที่ปิดแค่ท่อนล่างอย่างเดียว กับหยดน้ำที่เกาะอยู่ประปราย

“ก็อ่านคอมเม้น อ่านข่าวไปเรื่อยแหละ” ตอบแค่นั้นแล้วก็เอาแต่ก้มหน้ายิ้มแก้มแตกอยู่คนเดียว

“ไหนดูมั่ง” พูดแล้วจุนฮยองก็นั่งลงข้างๆคนตัวเล็กที่นอนอ่านข้อความบนมือถืออย่างตั้งใจ

“หะ..หือ ไปแต่งตัวก่อนไป” โยซอบพูดแล้วออกแรงดันที่ไหล่จุนฮยองเบาๆ แต่มันก็ไม่กระทบอะไรคนตัวใหญ่กว่าเลยแม้แต่น้อย

“มีความลับอะไรรึเปล่าเนี่ยตัวเล็ก” จุนฮยองชะโงกหน้าไปดูหน้าจอของคนตัวเล็ก แต่แล้วเจ้าตัวก็เอาซ่อนทันที

“ไม่มี เค้าอ่านอะไรเล่นๆเฉยๆ”

“งั้นจะเอาซ่อนทำไม” จุนฮยองเริ่มถามด้วยหน้าตาจริงจัง

...ซ่อนกิ๊กหรอตัวเล็ก?...

“ก็เปล่า ก็จุนฮยองอ่าไม่เห็นต้องสนใจเลยนี่นา” คนตัวเล็กพยายามเปลี่ยนเรื่อง

“ไม่สนได้ไง เรื่องของตัวเล็กสนทุกเรื่อง” คนตัวโตเริ่มจริงจังขึ้น จนโยซอบแอบหวั่นๆไม่ได้

...ก็แค่แฟนฟิคเองจุนฮยองอ่า แต่เค้าไม่อยากบอกอ่ะ (. .)...

“งื้อออออออ จุนฮยองอ่า” โยซอบเริ่มสับสนทำอะไรไม่ถูก ก็คนตรงหน้าเล่นทำหน้าจริงจังซะขนาดนี้

“อะไร?” จุนฮยองตอบห้วนๆ

“ไปแต่งตัวก่อนป่ะ” โยซอบรีบเปลี่ยนเรื่องแล้วลุก ขึ้นยืนดึงแขนอีกคน

“อื้อ” แล้วร่างสูงก็เดินหนีไปแต่งตัวโดยไม่สนใจโยซอบที่ทำหน้าบึ้งอยู่

...อะไรแค่นี้งอน ผู้ชายป่ะเนี่ย...

สักพักจุนฮยองก็เดินออกมาจากห้องแต่งตัวด้วยชุดนอนสีฟ้าลายหมีที่ตอนนั้นทั้งคู่ทะเลาะกันแทบตายเพราะโยซอบอยากได้ลายลูกหมีแต่จุนฮยองจะเอาลายปีกาจู แค่คิดก็ทำให้โยซอบอดอมยิ้มไม่ได้ แต่จุนฮยองนี่ซิตอนนี้ยังทำหน้ายุ่งอยู่เลย

“จุนฮยองอ่า” ทันทีที่จุนฮยองเดินมาใกล้ๆเตียงโยซอบก็จัดการคล้องแขนทันที

“หือ?” จุนฮยองแค่มอง

“เค้าแค่อ่านนี่เอง” ว่าแล้วก็ยื่นโทรศัพท์ที่เปิดหน้าแฟนฟิคที่อ่านเมื่อกี้ให้คนตัวสูงดู

“จุนฮยองอ่า ไม่งอนเค้าแล้วนะ” พูดไปก้มหน้าไปไม่ได้ดูเล้ยว่าคนตัวสูงที่ตัวเองกำลังง้อตอนนี้ยิ้มหน้าบานแล้ว

“อื้อ ไม่งอนแล้ว” จุนฮยองพูดไปกลั้นหัวเราะไป

...ไอ้เราตอนแรกก็ว่าจะแกล้งเล่นเฉยๆ แต่ดันมาปิดบังกันซะน่าสงสัยก็งอนซะให้เข็ด...

“จุนฮยองของตัวเล็กน่ารักที่สุดเลย” ว่าแล้วแขนเล็กของโยซอบก็กอดร่างของจุนฮยองไว้แน่น

“แล้วรักมั้ยล่ะตัวเล็ก” จุนฮยองกระซิบถามเสียงเบาที่ข้างหู

“ระ..รัก รักที่สุดในโลกเลย” พูดจบก็มุดหน้าเข้ากับออกแกร่งนั่นทันที

...มันน่าฟัดซะให้ลุกไม่ขึ้น...

“จุนฮยองของตัวเล็ก ก็รักตัวเล็กที่สุดในโลกเลย” จุนฮยองพูดแล้วคลายกอดจากคนตัวเล็ก ทั้งคู่สบตากัน สายตาที่เปี่ยมไปด้วยความสุขของทั้งคู่สบประสานกันเหมือนจะมีบางอย่างเชื่อมทั้งคู่เอาไว้ และมีแรงดึงดูดที่ทำให้ จุนฮยองโน้มใบหน้าของตัวเองให้เข้าไปชิดกันใบหน้าน่ารักของโยซอบ ดวงตาคู่สวยที่เมื่อกี้ยังส่งสายตาบอกรักเค้าอย่างชัดเจนตอนนี้ปิดเพื่อรอรับสัมผัสจากเขา ริมฝีปากของจุนฮยองค่อยๆประกบลงบนริมฝีปากของคนรักอย่างอ่อนโยน นุ่มนวลไร้ซึ่งความรุนแรง มีเพียงความรักที่ส่งไปเท่านั้น ลิ้นใหญ่เริ่มเข้ารุกล้ำอย่างช่ำชอง ไล่หยอกล้อกับลิ้นเล็กของโยซอบ

“อะ..อื้อ อออ” เสียงครางของคนตัวเล็กเริ่มประท้วงเมื่อลมหายใจเหมือนจะหมดสิ้น ราวกับจะหลอมละลายไปกับรสจูบนี้แล้ว ใช่ว่าพวกเค้าจะจูบกันไม่บ่อยแต่มันก็ยังคงมีความรู้สึกนี้ทุกครั้ง นี่รึเปล่านะที่เค้าบอกกันว่าถ้าคนเรารักกันมากๆเราจะเหมือนตกหลุมรักคนคนนั้นทุกวัน

จุนฮยองผละออกมาเพียงครู่แล้วเริ่มบรรเลงบทจูบรสหวานใส่คนรักอีกครั้ง มือเล็กของโยซอบค่อยๆวางพาดลงบนไหล่ของคนตัวสูงกว่า การลุกล้ำของจุนฮยองไม่เพียงแต่อยู่ที่ริมฝีปากบางนั้น กลับไล่ลงต่ำมาเรื่อยๆ ที่บริเวณซักคอของคนตัวเล็ก

“อ๊ะ..อ่ะ..จุนฮยองอ่า”

“หื้ม”

“เดี๋ยวพรุ่งนี้จุนฮยองอ่าต้องไปห้องอัดเพลงอีกนะ”

“พรุ่งนี้วันอาทิตย์ไม่ทำงานแล้วครับ”

“อ่ะ..อ่า”

“โอเคแล้วซินะตัวเล็ก” ว่าแล้วจุนฮยองก็จัดการอุ้มร่างเล็กๆแล้ววางลงบนเตียงอย่าทะนุถนอม

“มั่วเองอีกแล้ว” (-////////////////////-)

“อ๊ะ อ๊า จะ..จุนฮยอง อ่า”

“อื้อ มะ..ไม่...ไหวแล้ว อ๊า”

“อ่ะ อ่ะ อ๊า อื้ออออออ”

และแล้วเสียงเหล่านี้ก็บรรเลงดังลั่นทั่วห้องนอนไปตลอดทั้งคืนจนถึงเช้า............
-อย่าบอกนะว่าไม่ได้คลุมดำ -..,- 

สายสายของวันต่อมา ร่างสองร่างของโยซอบกับจุนฮยองยังคงกอดกันแน่น จุนฮยองค่อยๆลืมตามองคนตัวเล็กในอ้อมแขนของตนเองแล้วส่งยิ้มหวานให้ใบหน้าที่หลับใหลอย่างเหนื่อยอ่อน จะว่าไปก็เพิ่งนอนเมื่อไม่กี่ชั่วโมงนี้เองนี่เอา

“ขอโทษนะตัวเล็ก” จุนฮยองกระซิบข้างหูแล้วขโมยหอมแก้มขาวน่ามั่นเขี้ยวนั้นซะทีนึง

“อื้ออ อ อ จุนฮยองอ่า” โยซอบปรือตามองคนรักอย่างงงๆ ก็คนมันได้นอนไปนิดเดียวเอง แต่เมื่อสติสัมปชัญญะเริ่มมี ความทรงจำเรื่องเมื่อคืนถึงเช้าก็แล่นเข้ามา ทำเอาหน้าขาวๆนั่นขึ้นสีทันที

“เขินอ่ะดิ” จุนฮยองเอ่ยแซวขำๆ

“บ้า ใครเขินไม่มีซะหน่อย” ว่าแล้วก็มุดหน้าหนีไปในผ่าห่มทันที

“ฮ่าๆ ๆ ๆ แล้วหนีทำไมล่ะครับตัวเล็ก” จุนฮยองได้แต่ขำกับท่าทีเขินอายของอีกคน

...มันน่าจัดอีกซักรอบ...

“เค้ากลับไปตั้งหลักต่างหากเล่า” ยังจะเถียง

“ครับๆ ไม่เถียงแล้วครับคนเก่ง” จุนฮยองหัวเราะลั่นกับการโผล่มาแค่ลูกกะตาของคนตัวเล็ก

“ขำอะไร?” โยซอบมองตาค้อน

“เปล่าครับไม่หัวเราะแล้ว” พูดแล้วก็กลั้นหัวเราะแทบตาย

...ใครจะไปบอกว่าเหมือนลูกแมวน้อยน่ารักไม่มีผิด...

“แล้ววันนี้จะทำอะไรดี?” โยซอบเอ่ยถามทั้งๆที่โผล่มาแค่ลูกกะตาเหมือนเดิม

“อยู่บ้านกกเมียน่าจะเป็นความคิดที่ดีนะ” จุนฮยองพูดขำๆ

“อื้อ” โยซอบดันเออออซะงั้น

“ก็มันหนาวนี่เนอะ แล้วเดี๋ยวเราไปอาบน้ำด้วยกันนะ” จุนฮยองพูดแล้วส่งยิ้มพลางลูบแกมขาวนั้นเบาๆ โยซอบยิ้มแป้นตอบกลับมา

...รัก แร็พเปอร์ปากห้อยคนนี้ที่สุดเลยให้ตายซิ -///-...

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.16 นั่งปั่นมาทั้งวัน ความจริงมันเกิดจากการสั่งสมความเครียดในเรื่อง A thousand years นั่นเอง 55555555555 #โทษฟิคซะงั้น

คือมันแบบแต่งเองลุ้นเองว่าทั้งสองคนจะเจอกันเมื่อไหร่แล้วจะรักกันยังไง แล้วควรใช้เวลาเท่าไหร่ที่แวมไพร์สุดหล่อของเขาจะตกหลุมรักสิ่งที่เขาเอาแต่ดูถูกมาหนักหนา แค่คิดก็เครียดแล้วเห็นม่ะ 555555555 เลยมาลงกับฟิคเรื่องนี้ที่เน้นเอาแต่ความหวานของจุนซอบมาฟิชกันมั่วไปหมด 5555 จับนั่นนี่โยงเข้าหากัน

สุดท้ายนี้ ถ้าเรื่องนี้มันมีภาษาป่วงๆกรุณาโทษเพลงที่แป้งฟังตอนแต่งล่ะกัน มันคนล่ะแนวอ่ะ แป้งก็ฟังไปเรื่อยๆ เนื้อเรื่องก็มึนไปเรื่อยๆ 555555 เดี๋ยวก็เพลงอินเลิฟเดี๋ยวก็เพลงอกหัก เพลงแอบชอบบลาๆ 555555555 สุดท้ายจริงๆล่ะ รักรีดเดอร์เน้อ >3< 2.24